Hallo vakantiegangers, de komkommertijd is voorbij en het is nu stamppottijd. Tijd om weer te mijmeren en te schrijven over de oude tijd.

Ik eindigde met de geruchten over een nieuw gebouw en inderdaad, halverwege de jaren 70 werd er gebouwd in Purmerend. Er werd toen nog in stenen én mensen geïnvesteerd in tegenstelling tot heden ten dage.

Je kunt ook spreken van de eerste centralisatie , van verschillende afdelingen in vier gebouwen in Purmerend , werd één gebouw gemaakt. Er werd een plek gevonden naast het bejaardenhuis “ de Tien Gemeenten “ en achter een kerkhof. Natuurlijk waren de opmerkingen niet van de lucht. “We kunnen, als we met pensioen gaan, gelijk door naar de bejaarden en uitzicht houden op je oude werkplek. Daarna als je in je kist ligt, heb je nog steeds uitzicht op je oude plek “.

Nu was deze plek nog in gebruik voor het zgn. kroegenvoetbal van Purmerend en vroeger was er een voetbalveld van VV Purmersteijn.

De coördinatie van deze verhuizing was in handen van Dhr. De Snaijer, die ik al eerder genoemd heb. Dit was tevens zijn laatste klus in Purmerend, want daarna vroeg hij overplaatsing aan naar Goes in Zeeland. We mochten van hem zomaar een keertje in werktijd naar de vorderingen van de bouw gaan kijken. “ Tjonge, het lijkt wel een gevangenis “. Gangen met aan weerskanten kamertjes met de deur dicht, waarom iemand dat zei, weet ik niet, volgens mij had niemand van ons in de gevangenis gezeten.

Oh ja, ik wel , maar dat was volgens mij later. Maar dat was één nachtje en alleen omdat ik na een avond stappen, niet meer wist waar ik woonde en in een cel mijn roes mocht uitslapen.

Maar we dwalen een beetje af , het gaat over de verhuizing naar een nieuw gebouw. In mei 1978 mochten we het gebouw in gebruik nemen en werd er ook weer nieuw personeel aangenomen. Toentertijd mocht de architect voor een bepaald percentage van de bouwsom een kunstwerk voor bij het gebouw neerzetten. We waren benieuwd wat dat zou worden.

Nou, dat werd nog een hele onderneming. Op een dag kwam er een oplegger met, ik denk wel, 30 wielen, en daarop, dachten wij, nog een onderdeel van het gebouw. Een groot betonvlechtwerk om waarschijnlijk nog een klein gebouwtje neer te zetten. Plotseling kwam de oplegger halverwege de toegangsbrug klem te zitten en kon niet verder het terrein oprijden. Hij kon vooruit noch achteruit en er moest een tweede kraan aan te pas komen om het vlechtwerk op zijn plek te leggen.

Uiteindelijk lukte dat ook, maar toen kregen we te horen , dat dat het kunstwerk was. Verbazing en sprakeloosheid gingen samen hand in hand. Er kwamen later ook wel bezoekers, die vroegen , of er nog wat gebouwd moest worden. Maar we begrepen het natuurlijk helemaal verkeerd. Het kunstwerk moest speciaal bekeken worden. Naarmate het meer ging roesten was er een structuur waar te nemen, die het best van bovenaf te bewonderen zou zijn. Het best zag je het vanaf het dak, maar ja, daar kwam nooit iemand. Alleen de baas is een keer gaan kijken en zag er wel iets in.

We kregen later ook een nieuwe chef de bureau en die zag opeens, dat het kunstwerk niet helemaal recht lag. Dat moest verholpen worden, meestal zei hij “ da kan nie “, als je wat aan hem vroeg, maar in zijn gedachten kon dit blijkbaar wel. Er werden een paar nieuwkomers opgetrommeld om het even recht te leggen, maar ja, wat met twee kranen op zijn plaats was gelegd, kun je niet met een man of vijf even recht leggen.

Gelukkig waren de mannen mondiger dan wij oudgedienden en na even naar het kunstwerk gekeken te hebben gaven ze de poging al op. We hebben later van niemand meer gehoord dat het kunstwerk scheef lag. Na een paar jaar hebben we ook niets meer van die chef gehoord, die ging terug naar het Hoge Noorden.

Het gebouw was een hele verbetering , er was veel meer ruimte en we hadden nu zelfs een kantine i.p.v. een bijkeukentje, waar twee man in kon. Een heuse kantinejuffrouw, zodat we zelf niet meer de koffie hoefden te zetten.

Mijn persoontje heeft zolang we in dat kantoor zaten kantinejuffrouw gespeeld als de vaste kracht vrij had of op vakantie was. Ik zorgde dan voor de koffierondes en eten in de middagpauze.

Ik had ook altijd een rijmpje op het schoolbord in de kantine, zoals:

Vandaag hebben we een lekkere kroket,

Die haal ik voor jullie uit het vet.

Je likt je vingers erbij af,

Dus hopelijk komen jullie erop af.

 

Volgende keer meer avonturen uit het nieuwe gebouw.